Сельская гаспадарка - другая (пасля прамысловасці) па аб'ёме вырабленай прадукцыі галіна ў сусветнай эканоміцы. Яно гуляе вырашальную ролю ў забеспячэнні насельніцтва прадуктамі харчавання і сыравінай асобных галін прамысловасці.
Сельская гаспадарка мае ўсёабдымны характар. Выкарыстоўваюцца зямельныя рэсурсы (сельскагаспадарчыя ўгоддзі), а таксама паверхневыя і падземныя воды для штучнага арашэння і водазабеспячэння патрэбаў жывёлагадоўлі. Значны ўплыў на развіццё сельскай гаспадаркі і яго спецыялізацыю маюць прыродна-кліматычныя ўмовы (агракліматычныя рэсурсы), рэльеф і урадлівасць глеб.
Вынікам сельскагаспадарчай спецыялізацыі з'яўляецца засяроджванне сельскагаспадарчых прадпрыемстваў адной галіны на пэўнай тэрыторыі. Аб'ектыўнымі перадумовамі яе фарміравання з'яўляюцца спрыяльныя прыродныя ўмовы для развіцця пэўнай галіны сельскай гаспадаркі, традыцыйныя працоўныя навыкі насельніцтва дадзенай тэрыторыі, а таксама наяўнасць рынкаў харчавання і сыравіны. Спецыялізацыя стварае ўмовы для інтэнсіфікацыі сельскагаспадарчай вытворчасці - павышэння прадукцыйнасці працы шляхам укаранення дасягненняў навукова-тэхнічнага прагрэсу.
У сельскай гаспадарцы вылучаюцца дзве асноўных галіны: раслінаводства (земляробства) і жывёлагадоўля. Іншыя галіны (рыбалоўства, пчалярства, шелководство) гуляюць значна меншую ролю.
Вядучай галіной у большасці краін, якія развіваюцца з'яўляецца раслінаводства. Толькі ў некаторых з іх пераважае жывёлагадоўлю. Так, у краінах Паўночнай Афрыкі і Паўднёва-Заходняй Азіі з-за беднасці глебаў і засушлівага клімату раслінаводства амаль не развіваецца, а з галін жывёлагадоўлі пераважаюць авечкагадоўля і верблюдоводство.
У высокаразвітых краінах галоўным з'яўляецца жывёлагадоўля, якое дае большую частку прадукцыі сельскай гаспадаркі і забяспечвае насельніцтва бялковай ежай (мяса, малако, яйкі).
Карту сельскай гаспадаркі дапаўняюць карты "Збожжавыя культуры", "Тэхнічныя культуры", "Жывёлагадоўля" і карта "Біялагічныя рэсурсы", якая дэманструе цэнтры паходжання культурных раслін.