У XIV - XV стст. Італія заставалася палітычна раздробненай краінай з рознымі формамі дзяржаўнасці. Паўднёвая Італія і Сіцылія ўваходзілі ў створанае норманамі сіцылійскага каралеўства (з XV стагоддзя яно называлася Каралеўствам Абедзвюх Сіцылій). Сярэднюю Італію займала Папская вобласць - тэакратычная дзяржава Рымскіх пап. У Паўночнай і часткова Сярэдняй Італіі склалася некалькі дзясяткаў дзяржаваў, мацней з якіх былі Венецыянская і Генуэзская рэспублікі, герцагства Мілан, Фларэнцыя і іншыя, што фармальна ўваходзілі ў склад Свяшчэннай Рымскай імперыі (акрамя Венецыі)
У другой палове XIII ст. калі магутнае цэнтралізаванае Сіцылійскія каралеўства ўступіла ў перыяд заняпаду. Яно стала аб'ектам замахаў з боку французаў (анжуйскі дынастыя) і Арагона. У 1302 г. Сіцылія патрапіла пад уладу Арагона, а ў Паўднёвай Італіі (неапалітанскай каралеўстве) замацавалася дынастыя Анжу. Працяглыя вайны прывялі да заняпаду краіны.
Дзяржава распалася на асобныя феадальныя ўладанні. Неапалітанскія каралі трапілі ў залежнасць да фларэнтыйскіх, генуэзскіх і венецыянскіх купцоў і банкіраў. На неапалітанскія каралеўства прад'явіў прэтэнзіі кароль Арагона, які ў 1442 г. дамогся свайго. Пад уладай Арагона Сіцылія і неапалітанскія каралеўства мелі кароткі перыяд стабільнасці, эканамічнага і культурнага ўздыму
Беларускую