Перыяд пасля завяршэння напалеонаўскіх войнаў і ўстанаўлення ў Еўропе "венскай сістэмы" называюць эпохай палітычнай рэакцыі. У гэты час вызначальным для дзейнасці большасці еўрапейскіх палітыкаў была спроба захаваць і замацаваць старыя, аджылыя парадкі. Манархі, арыстакраты, каталіцкае духавенства, усе тыя, хто страціў у рэвалюцыйную эпоху ўласнасць і ўлада, спрабавалі цяпер вярнуць грамадскую жыццё ў той стан, якім ён быў да 1789 г.
XIX ст. ў еўрапейскай гісторыі называюць "эпохай нацыяналізму". Французская рэвалюцыя, асабліва напалеонаўскія вайны выклікалі хвалю ўздыму нацыяналізму ці нацыянальна-вызваленчай барацьбы практычна ва ўсіх еўрапейскіх народаў, перш за ўсё ў тых, якія падвергнуліся нападу французскай арміі. З тых часоў стала набываць распаўсюджванне перакананне, што кожны народ мае права на стварэнне ўласнай нацыянальнай дзяржавы. Гэтая ідэя натхняла удзельнікаў тагачасных таемных апазіцыйных таварыстваў нацыянальна-вызвольнага напрамкі
Германія пасля Венскага кангрэса заставалася палітычна раздробненай краінай. Створаны па яго рашэннямі Германскі саюз існаваў толькі на паперы, бо не меў адзінага ўрада, агульнага заканадаўства і ўзброеных сіл
У большасці нямецкіх дзяржаў запанавала рэакцыя, аднаўляліся феадальныя павіннасці сялян. У Прусіі кароль так і не выканаў свайго абяцання дараваць канстытуцыю. Прынятыя раней канстытуцыі ў многіх нямецкіх дзяржавах былі адмененыя.
Перыяд 1815-1847 гадоў стаў у Германіі часам станаўлення сілаў, якія выступалі за пераадоленне палітычнай раздробленасці краіны. Мара аб адзінай дзяржаве, у якім будуць забяспечаны неад'емныя правы чалавека і грамадзяніна становіцца вызначальнай для нямецкага нацыяналістычнага руху
выніку пераследу і рэпрэсій шматлікім нямецкім патрыётам прыйшлося пакінуць свае дзяржавы. 1834 г. у Швейцарыі паўстала таемнае таварыства "Маладая Нямеччына". Яго мэтай была барацьба за аб'яднанне Германіі, стварэнне рэспублікі, увядзенне канстытуцыйнага ладу з гарантыямі асноўных палітычных правоў грамадзян
У шматнацыянальнай Аўстрыйскай імперыі бурна развіваліся нацыянальныя руху. У адрозненне ад Нямеччыны і Італіі, дзе гэтыя руху накіраваны на аб'яднанне краіны, народы Аўстрыйскай імперыі змагаліся за права на ўласнае нацыянальнае самавызначэнне
Першымі сталі выступаць супраць права Вены вырашаць іх лёс вугорцы. 1825 аўстрыйскі імператар вымушаны быў дазволіць склікаць у Венгрыі асобныя Дзяржаўнае сход. Нацыянальныя руху славянскіх народаў Аўстрыйскай імперыі пачыналіся з барацьбы за культурнае адраджэнне славян. У першую чаргу яно закранула чэхаў і харватаў, якія былі незадаволеныя заахвочваем Венай палітыкай анямечвання. Зараз іх мовах, раней была толькі размоўнай, сталі выходзіць газеты і кнігі. Актыўна развіваўся ў гэты перыяд ўкраінскае нацыянальнае рух у Закарпацце і ва Усходняй Галіччыне.
Актывізацыя нацыянальна-вызваленчых рухаў у Італіі выклікала рэвалюцыі 20-30-х гадоў. Рэвалюцыя ахапіла поўдзень Італіі, неапалітанскія каралеўства. Кароль быў вымушаны падпісаць канстытуцыю і пагадзіцца на скліканне парламента. Аднак, паводле рашэння Святога саюза аўстрыйскія войскі сілай аднавілі ў Неапалі абсалютную манархію і жорстка расправіліся з паўстанцамі
Між тым рэвалюцыйны рух ахапіла Сардзінскія каралеўства. Паўстанцы-афіцэры сардынскі арміі вылучалі лозунг нацыянальнай незалежнасці ўсёй Паўночнай Італіі. Было створана часовае ўрад і абвешчаная канстытуцыя. Але аўстрыйская армія і тут задушылі рэвалюцыю
1831 г. у Марсэлі італьянскі патрыёт Джузэпэ Мадзини стварыў "Маладую Італію" - адзіная общеитальянском нацыянальна-рэвалюцыйную арганізацыю. Ён сфармуляваў прынцып "кожнай нацыі - дзяржава" і пачаў барацьбу за яго рэалізацыю. "Маладая Італія" мела на мэце аб'яднанне Італіі ў адзінае незалежнае дэмакратычную рэспубліку
У Францыі пасля "Ста дзён" аднавілася дынастыя Бурбонаў. Таму гэты перыяд называюць Рэстаўрацыяй (1815-1830). Аднак палітыка Бурбонаў выклікала незадаволенасць у грамадстве, што і пацягнула ліпеньскай рэвалюцыі 1830 г. і звяржэнне дынастыі. Новы рэжым ліпеньскай манархіі (1830-1848) таксама быў каштарысе чарговы рэвалюцыяй. На працягу ўсяго гэтага часу па дзяржаўнаму прыладзе Францыя заставалася канстытуцыйнай манархіяй
У многіх еўрапейскіх краінах за суткамі напалеонаўскіх войнаў, якое супала з пачаткам індустрыялізацыі, дэмаграфічных ростам і урбанізацыяй, пачаўся перыяд эканамічнага заняпаду. Агульная незадаволенасьць мела розныя формы выразу: сялянскія беспарадкі, галодныя бунты, знішчэнне машын рабочымі, якія баяліся звальнення, усеагульныя забастоўкі, петыцыі і мітынгі ў падтрымку палітычных змяненняў і г.д.
У Вялікабрытаніі, нягледзячы на сацыяльныя хваляванні і цяжкасці, звязаныя з прамысловым пераваротам, рэвалюцыі не адбылося. Краіна захавала нязменнымі свае палітычныя інстытуты. Значнай формай пратэсту ў краіне стаў чартизм, прыхільнікі якога патрабавалі прадастаўлення Палаце абшчын больш шырокіх прадстаўніцкіх паўнамоцтваў
Беларускую