За гады Рэвалюцыі, Консульствы і Імперыі Францыя ваявалі супраць сямі кааліцый еўрапейскіх дзяржаў. З іх шэсць прыходзілася на часы праўлення Напалеона Банапарта (1799-1815 гг), які ў 1804 годзе абвясціў сябе імператарам французаў. Напалеонаўскія вайны, працягваць вайну Французскай рэвалюцыі, істотна змянілі палітычную карту Еўропы. Акрамя выдатнага ваеннага таленту Напалеону дапамагала перамагаць тое, што ў яго распараджэнні была вялізная армія. У 1799 г. яна налічвала 750 тыс. салдат, а ў 1803-1815 гг да яе закліканы яшчэ 2000000 салдат. З дапамогай гэтай арміі Напалеон спрабаваў ажыццявіць свой план заваёвы ўсёй Еўропы
Перш за ўсё, Напалеон імкнуўся разграміць Вялікабрытанію і захапіць яе калоніі. Аднак, у марской бітве ў мыса Трафальгар адмірал Г. Нэльсан перамог франка-іспанскі флот і выратаваў Вялікабрытанію ад заваёвы французамі. Засяродзіўшы сілы супраць Аўстрыі, Напалеон вярнуў сабе ваенную ўдачу: французы захапілі Вену, а ў снежні 1805 г. у бітве пад Аўстэрліцам разбілі аб'яднаную руска-аўстрыйскую армію. Па ўмовах заключанага пасля гэтага свету, Аўстрыя аддала Напалеону свае ўладанні ў Італіі і на Балканах і прызнала яго каралём Італіі
1806 г. Напалеон ліквідаваў Святую Рымскую імперыю германскай нацыі, замест імперыяй стала Аўстрыя. На тэрыторыі Паўднёвай і Заходняй Германіі быў створаны Рэйнскі саюз пад пратэктаратам Напалеона. Таго ж года ў бітвах пад Еною і Ауерштадтом Напалеон разграміў Прусію. У Берліне імператар падпісаў дэкрэт аб "кантынентальную блакаду" Англіі. У 1807 г., пасля паражэння пад Прэйсіш-Эйлаў і Фрыдландам, да "кантынентальнай блакады" была вымушана далучыцца Расея. Гэта было пацверджана дагаворам, заключаным Напалеонам з расійскім імператарам Аляксандрам I у Тильзити
1807 Напалеон уварваўся ў Іспанію, а праз год - у Партугалію. Гэта прывяло на Пірынейскім паўвостраве нацыянальна-вызваленчую вайну супраць французскіх захопнікаў. У ёй загінула нямала французскіх салдат, а страта Іспаніі і Партугаліі пахіснула папулярнасць Напалеона
Для ўстанаўлення свайго панавання ў Еўропе Напалеону неабходна было перамагчы Расію. Аднак, яго руская кампанія 1812 г. завяршылася поўным разгромам "вялікай арміі". Створаная пасля гэтага шосты антифранцузская кааліцыя нанесла паражэнне Напалеону і прымусіла яго зрачыся ад пасаду. Да ўлады ў Францыі вярталася дынастыя Бурбонаў. Францыя губляла усё заваяваныя тэрыторыі і памяншалася да межаў 1792 г. Напалеон жа быў адпраўлены ў спасылку на востраў Эльба.
Увесну 1815 г. Напалеон пакінуў Эльбе і з тысячай гвардзейцаў высадзіўся на поўдні Францыі. Незадаволенасць рэстаўрацыяй Бурбонаў было такім вялікім, што за 20 дзён Напалеон, вяртанне якога захоплена віталі французы, пераможным маршам прайшоў краінай, увайшоў у Парыж і на кароткі час аднавіў імперыю. "Сто дзён", як называлі гэты перыяд, завяршыліся канчатковым разгромам Напалеона войскамі сёмы кааліцыі 18 чэрвеня 1815 г ў бітве пад Ватэрлоо. Напалеон другасна адрокся ад пасаду і скончыў свае дні ў спасылцы на востраве Святой Алены. Так завяршылася напалеонаўская эпоха, якая каштавала Францыі больш мільёна чалавечых жыццяў.
Пасля краху напалеонаўскай імперыі ў Вене пачаў работу міжнародны кангрэс, на які сабраліся манархі, міністры і дыпламаты ўсіх еўрапейскіх дзяржаў, акрамя Асманскай імперыі. Краіны-удзельніцы ажыццявілі паслярэвалюцыйныя і пасляваенны падзел Еўропы. Яны змаглі дасягнуць кампрамісу, вызначыць межы і прылада дзяржаў на аснове прынцыпу легітымнасьці - абароны інтарэсаў і правоў "законных дынастый". Рашэнні, дасягнутыя на кангрэсе, ляглі ў аснову новага міжнароднага парадку, вядомага пад назвай "венскай сістэмы"
Паводле рашэнняў Венскага кангрэса:
На Венскім кангрэсе абмяркоўваліся таксама праблемы абароны Еўропы ад рэвалюцый і войнаў у будучыні. З гэтай мэтай у верасні 1815 г. у Парыжы рускі, аўстрыйскі і прускі манархі абвясьцілі стварэнне "Свяшчэннага саюза манархаў і народаў" і абяцалі абараняць "венскую сістэму" ўсімі сродкамі - ад прапаганды свету да ваеннай інтэрвенцыі. З часам да іх далучыліся іншыя дзяржавы Еўропы. Краіны Святога саюза перыядычна збіраліся на кангрэсы для ўзгаднення сваіх дзеянняў. Саюз праіснаваў амаль 40 гадоў. Паводле яго рашэннямі узброеным шляхам душыліся нацыянальна-вызваленчыя і рэвалюцыйныя руху ў розных краінах. Аднак, спыніць шэсце прагрэсу дзяржавы Святога саюза не змаглі
Беларускую