1648 года казацкія рэвалюцыя завяршыла перыяд гісторыі Кіева, які вызначаўся яго уваходжаннем у склад Рэчы Паспалітай. У канцы польска-літоўскі перыяд колькасць кіяўлян складала 18 тысяч, з якіх дзве траціны жылі на Падоле. Гэтую частку Кіева лічылі уласна горадам і нават называлі Кіева-Падоле. Жыхары Падола карысталіся магдэбургскім правам , г.зн. правам на самакіраванне. Абраны згодна з гэтым правам кіруючы орган - магістрат - засядаў у ратушы, якая стаяла на галоўнай плошчы або Рынка. Плошча атачалі самыя прыкметныя збудаванні Падола - Успенская царква (якая ў старажытнасці называлася Пирогощи) і два манастыра - каталіцкі Дамініканскі і праваслаўны Брацкі. У сценах брацкага манастыра дзейнічаў вну - калегіум, заснаваны Пятром магілай (пасля Кіева-Магілянская акадэмія)
Ад Падола была аддзеленая Бискупщина - невялікі гарадок, падпарадкаванае каталіцкім біскупу (біскуп). Тут височив кафедральны касцёл, а побач стаяў палац епіскапа
З любой кропкі Падола было відаць драўляны замак, пабудаваны на гары, якая атрымала назву Киселевки па прозвішчы апошняга польскага ваяводы Адама Кісяля. У замку сядзелі чыноўнікі, якія кіравалі Кіеўскім ваяводствам
Гара пасля мангольскага нашэсця згубіла ролю гарадскога цэнтра і некаторы час была амаль незаселенымі. Яе сталі называць Старым Кіевам, у процівагу Кіева-Падола. У асяроддзі старажытных валаў тут ацалелі два старажытнарускія храмы - Сафійскі і Міхайлаўскі Златоверхий. Пры іх дзейнічалі манастыры, а вакол ўтварылася пасяленне - Сафійская слабада.
Галоўнай цьвярдыні праваслаўя быў Пячэрскі манастыр, дзе з 1616 года працавала першая кіеўская друкарня. Кляштару было падпарадкавана акружана драўлянымі сценамі Пячэрскай мястэчка, якое паклала пачатак трэцяй часткі горада - Пячэрск
Кіеў у мінулым
Беларускую