Амаль тры стагоддзі - з канца VIII да сярэдзіны XI ст. - У гісторыі Еўропы называюць "Эпохай вікінгаў". У той час германскія плямёны, якія жылі на поўначы Еўропы (Ютландском і Скандынаўскага паўвострава і некаторых астравах Балтыкі) зрушыліся на заваёву новых земляў. У краінах Еўропы іх называлі норманамі - "паўночнымі людзьмі". Нарманы - гэта старажытныя скандынавы, продкі сучасных нарвежцаў, шведаў, датчанаў і ісландцаў. У самой Скандынавіі тых, хто не хацеў мірна працаваць дома, а любіў жыццё, поўная небяспек і прыгод, звалі вікінгамі (паходжанне гэтага слова канчаткова не высветлена. Балтыйскім морам і далей Заходняй Дзвіной яны дабіраліся да земляў, заселеных ўсходнімі славянамі, дзе іх называлі варагамі
Паходы вікінгаў лічаць апошняй хваляй Вялікага перасялення народаў. Яго першая хваля (V-VI стст.) Разбурыла Заходнюю Рымскую імперыю і прывяла да з'яўлення на яе месцы варварскіх каралеўстваў. Другая хваля (канец VIII - пачатак XI стагоддзя) прыйшла ўжо да новай Еўропы. Вікінгі аднак не змаглі разбурыць яе, а прыстасаваліся да яе, запазычыўшы традыцыі і парадкі феадальнай Еўропы
Сваімі прыступамі нарманы спусташалі ўзбярэжжа Англіі, Францыі і Германіі, а затым рэкамі прасоўваліся ўглыб краіны, дасягаючы такіх гарадоў, як Лондан, Парыж, Аахен г.д. Спачатку, захапіўшы здабычу, нарманы вярталіся дадому. З часам яны сталі захопліваць прыбярэжныя раёны і сяліцца там. Так, у Шатландыі, Ірландыі, Англіі. У пачатку X ст. французскі кароль быў вымушаны падаць норманамі немалыя валодання на поўначы краіны ў раёне вусця Сены. Так паўстала герцагства Нармандыя. Пазней, у XI стагоддзі, выхадцы з Нармандыі падпарадкавалі ўсю Паўднёвую Італію і Сіцылію, стварыўшы там свае княства
Беларускую