Працягу Х - ХІІІ стст. ў Заходняй Еўропе канчаткова сфарміраваліся асноўныя стану грамадства, адрозныя ад тых, якія існавалі ў германцаў, славян і іншых еўрапейскіх народаў, так і ад тых, што былі ў старажытным Рыме. Кожная з гэтых сацыяльных груп мела свае погляды, лад жыцця, займала пэўнае становішча.
Гэты падзел грамадства адбіўся ў тагачаснай тэорыі аб трох станах: "людзей, якія маліліся" (святары і манахі), "ваююць" (рыцары), "працуюць" (сяляне, рамеснікі і інш.) Сацыяльны статус ўспадкаваў ад бацькі да сына.
Стан не маглі існаваць адзін без аднаго. Так, духавенства клапацілася аб душы, рыцары абаранялі краіну, а сяляне ўсіх кармілі.
У згаданай схеме падзелу грамадства галоўнае месца займалі манахі і святары. Іх галоўнай задачай было клапаціцца аб выратаванні хрысціянскіх душ. Гэта занятак ва ўяўленні людзей таго часу было важней любыя зямныя справы. Жадаючы выратаваць свае душы, багатыя і бедныя дарылі царквы сваю маёмасць і зямельныя ўладанні. Больш таго, грамадства аддавала царквы найбольш здольных і адукаваных сыноў, якія прысвячалі жыццё служэнню Богу. Амаль усе вядомыя навукоўцы і мысляры, як і значная частка пісьменнікаў і паэтаў, мастакоў, музыкаў, якія належалі да духавенства
Беларускую