У 1139 г. польскі кароль Баляслаў III Крывавусты падзяліў свае ўладанні паміж сынамі на чатыры княства: Кракаўскае, Сандамірскай, Мазавецкае і Познанскага. Кракаўскае дасталася старэйшаму сыну з тытулам караля і вярхоўнай уладай над іншымі князямі. Падзел дзяржавы паміж сынамі паклаў пачатак доўгага перыяду феадальнай раздробненасці і войнаў Гэта мела негатыўныя наступствы. Польшча страціла амаль усе набыцця Баляслава Храбрага. Краіна настолькі аслабла, што нават не магла даць адпор нападам сваіх суседзяў прусаў, якія жылі на ўзбярэжжы Балтыйскага мора. Для барацьбы супраць прусаў Мазавецкі князь запрасіў 1226 Тэўтонскі ордэн. Скарыўшы прусаў, ордэн хутка ператварыўся з саюзніка на захопніка. А яшчэ раней, у 1157 г. імператар Фрыдрых Барбароса прымусіў польскіх князёў прызнаць яго перавагу і плаціць даніну. У 1241 г. паўднёвыя землі Польшчы перажылі страшную мангола-татарскае нашэсце, якое на працягу другой паловы XIII ст. неаднаразовау паўтаралася.
Зрэшты, феадальная раздробленасць не спыніла гаспадарчага развіцця польскіх земляў. У XIII ст. бурна развіваліся новыя гарады дзякуючы нямецкім і габрэйскім перасяленцам. Умацаванне гарадоў, якім надавалася права самакіравання, спрыяла развіццю гандлю і рамёстваў. Асноўныя знешнегандлёвыя шляху пралягалі праз Кракаў - Холм - Торунь - Гданьск, і Львоў - Кракаў - Вроцлаў
Гаспадарчы развіццё спрыяла афармленню асноўных станаў польскага грамадства. Пануючы пласт складалі магнаты - буйныя землеўладальнікі, якія дабіліся замацавання за сабой спадчыннага землеўладання, а таксама шляхта (рыцары) - служылыя ведаць. Прывілеяваным станам грамадства было духавенства, якое валодала значнымі маёнткамі і карысталася побач прывілеяў
У гарадах сацыяльнае становішча вызначалася багаццем і пасадай ў органах самакіравання.
У перыяд феадальнай раздробленасці адбыліся значныя змены і ў жыцці сялянства
Залежная частка сялянства перакладалася на фіксаваны падатак (чынш), натуральны або грашовы, што давала селяніну вялікую гаспадарчую самастойнасць
Беларускую